sjálfboðaliði

Rauði Kross Íslands á hug minn og hjarta þessa stundina og ég leita ljósum logum að áhugaverðu sviði innan þess félagsskapar..... 
Eitthvað sem fær mig til að finna sterkt til þess að ég geti gert gagn.  Að ég virkilega geti gert eitthvað sem skiptir sköpum fyrir einhvern.  Það er gefið mál að ég geti ekki hlaupið upp um fjöll og fyrinindi til að bjarga einhverri vessællri sál sem gleymir að fylgjast með færð og veðri og anar um í hugsunarleysi.   Ég hef bara ekki taugar í hálfvita sem halda að þeir búi í glerkúlu sem ekkert getur grandað......
Tímaleysi mitt leyfir ekki að ég siti og prjóni heilu og hálfu dagana fyrir gott málefni.  Alþjóðleg samvera með börnum af erlendum uppruna er of hávaðasamt og óáhugavert. Flokkun líns er eitt af því sem slævir hugann og eyðir snerpu og það sem kallast Heimsóknavinur er ekki að gera sig fyrir og mig.

Þetta er nánast borin von.......

Ég heyrði í ArtDan í gær.  Ég er ferlega glöð að heyra að hann er enn á lífi.  Verst var það samt að ég varð að hætta að tala við hann alltof snemma þar sem Vísa Strákurinn var að þvælast um fyrir augunum á mér og alltaf að spyrja um bein, vöðva og frumur og um gagn þeirra og heiti bæði á íslensku og latínu. 

Maðurinn er að verða nörd....