húrra

Ég gekk kringum vesturhluta Kóparvogsbæjar eða vesturbæinn eins og hann leggur sig áðan.  Sit svo núna hálfnakin í stofunni minni í sjálfsánægjukasti yfir eigin afreki.  Að ganga þennan spöl er lítið afrek út af fyrir sig en að ná eigin rassgati upp úr stól í dag er það stæðsta sem ég hef gert síðan fríið mitt gekk í garð.

Bara húrra fyrir mér...........

Ég er mikið að velta fyrir mér áramótaheitinu enn þá.  Mér finnst litlu máli skipta hvort ég geri það á slaginu eina mínútu yfir tólf fyrsta dag ársins eða í kvöld, eða á morgun eða þar næsta dag.   Svo lengi sem ég strengi eitthvað heit sem ég vil af heilum hug halda skiptir tímasetningin ekki öllu.

Ég vil hitta börnin mín, ættingja og vini oftar en hingað til....
Ég vil teikna meira, prjóna meira og föndra meira en hingað til....
Ég vil læra meira og jafnara, skila verkefnum og standa mig betur í námi en hingað til...
Ég vil halda heimilinu hreinna og flottara en hingað til....
Ég vil hugsa betur um hundinn en hingað til....
Ég vil lesa meira, hugsa meira og skrifa meira en hingað til....
Ég vil hreyfa mig meira og lifa hollara lífi en hingað til.....
Ég vil ganga á Heklu, Hvannadalshnjúk og Laugaveginn.....

....en fyrst og fremst vil ég læra að virða sjálfa mig.

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 7.1.2009 kl. 10:56]

Húrra fyrir þér Ella mín, já það er mesta afrekið að koma sér af stað að gera hlutina.